आएनन् दाइ फर्केर

दिनभरी चेली कुरेर बसिन
दाइ आउलान भनेर
मखमली माला उनेर राखिन
लाइदिउँला भनेर
परिकार धेरै सजाइकन
राखेकी किस्तिमा
सेलरोटी, मिठाई, फलफूल सारा
भरेर नाङ्लोमा
सप्तरंगी टिका थालीमा राखी
गलैचा बिछ्याई
पूजाका सामान फिजाइकन
दियोमा तेल राखी
एक घंटा बित्यो, दुई घंटा बित्यो………
परेछ साँझ पनि
आएनन् दाइ के पर्‍यो विपत
आँत्तियो मन पनि
चेलीको आँखा रसाउन थाल्यो
संझेर दाइलाई
आएनन् दाइ फर्केर फेरी
संझेर चेलीलाई।।।।।

[नेपालीपोष्ट.कम मा प्रकाशित]

यी हरफ तिमीलाई

तिम्रो लामो आयुको कामना गर्दै
कहिल्यै नसुक्ने मखमलीको माला र
निधारमा सप्तरंगी टिकाले सजाएकी थिएँ
धेरै धेरै मंगलकामना गर्दै सगुन खुवाएकी थिएँ
तर लम्ब्याउन सकेन मखमली माला र सगुनले तिम्रो आयु
तिमी कहिल्यै नआउने गरी गयौ
मैले दैलोमा छेकेको तेलको धाराले
तिम्रो मृत्यु छेक्न सकेन
म भित्रको विश्वासलाई जीवित राखन सकेन
दाजु भाइ र दिदी बहिनीको पवित्र बन्धन
ताजा गराउन आउने यो चाड भाइटिकाले
सधै मेरो विगत कोट्याइदिन्छ
कता कता श्वास फुले जस्तो र
गला सुके जस्तो हुन्छ
त्यसै त्यसै आँखा रसाएर आउँछ
भित्री मन रोएर होला
यो तिहार नआए हुन्थ्यो जस्तो लाग्छ।

संघारमा फुटाएको ओखरले तिम्रो विपत्ती टार्न सकेन
न मैले फर्काउन सकें तिमीलाई यमराजको पंजाबाट
हरेक वर्षको भाइटिकाको आगमनले
तिम्रो सामिप्यताको स्मरण गराउँछ
अनि पीडाबोध हुन्छ तिमीसंगको विछोडले
तिमी कहाँ छौ थाहा छैन मलाई
तर पनि आँखा वरिपरी घुमिरहन्छौ
तिम्रो आवाज गुन्जिरहन्छ
कहिले निको नहुने यो पीडा
यसै गरी बेला बेलामा बल्झिरहन्छ
तिमीले छाडेर गएदेखि नै तिहार सून्य लाग्छ
भित्री मन रोएर होला
यो तिहार नआए हुन्थ्यो जस्तो लाग्छ।

हरेक बर्ष आउने तिहारमा
सयपत्री मखमली र गोदावरीका मालाहरू
किन्ने बेच्नेको होडमा मेरो कुनै सहभागिता हुदैन
टुलु टुलु हेरिरहन्छु म
आफुलाई अतितमा हराएर
एकोरिने गर्छु म त्यो बेला
तिम्रो वात्शल्य संझेर
त्यसै त्यसै पग्लिन्छु म
नियास्रो मेट्न तिम्रो सामिप्य खोजिरहेकी हुन्छु
थाहा छ तिमी आउँदैनौ भनेर
तर पनि किन किन मलाई
तिमी टुप्लुक्क आउँछौ जस्तो लाग्छ
तर्कना हो मनको संझेर चित्तलाई बुझाउँछु
भाइटिकामा बढी तिम्रो नियास्रो लाग्छ
भित्री मन रोएर होला
यो तिहार नआए हुन्थ्यो जस्तो लाग्छ।

तिमी श्रध्देय सधै मेरो मन भित्र सजाउँछु
यी हरफ तिमीलाई श्रध्दा सुमन चढाउँछु।

[नेपालीपोष्ट.कम मा प्रकाशित]

मन

कहिले यो मन पथ्थर जस्तो
कहिले शीशा जस्तो
कहिले हुन्छ फूल जस्तो
किन हुन्छ यस्तो?

घरी घरी रुन्छ यो मन
कहिले हाँसिरहन्छ
कहिलेकाहीं दुख्दा खेरी
छताछुल्ल हुन्छ।

गाह्रो हुन्छ पोखिएको मन बटुल्नलाई
छरिएर हराएको टुक्रा जोड्नलाई
भावनामा लहरिदै जतापनि पुग्छ
आफ्नै मन नि कुनैबेला भेट्न गाह्रो हुन्छ।

टुट्छ मन कहिलेकाहीं चित्त फाटेपछी
आफ्नै पनि पराई हुन्छ मन नमिलेपछी
मनै त हो सबैलाई आफ्नो बनाईदिने
मन नै छैन भने उसलाई किन आफ्नो भन्ने?

आफ्नो मान्छे जहाँ हुन्छन् त्यहीं निको मान्छ
खोजी खोजी आफन्तलाई संझनामा ल्याउँछ
राम्रा कुरा सुन्नासाथै फुरुफुरु हुन्छ
नराम्रो केही सुन्नै हुन्न धुरुधुरु रुन्छ।

हावा भन्दा छिटो हुन्छ नदी जस्तै बग्छ
रोकिदैन बेग उसको कोसौं कोसौं पुग्छ
एकैछिनमा फर्की आउंछ कति चंचल हुन्छ
दु:ख सुख जे भए नि सबैलाई बाँड्छ।

किन अडिदैन मन सधै डुलिरन्छ
भने जस्तो भएनकी ठुस्स परिहाल्छ
फकाउन सजिलो छ माया भए पुग्छ
जतन गरी राख्नु पर्छ संवेदनशील छ

जीवनलाई चलाउने साँचो हो कि मन
यस्तै लाग्छ मलाई, तिमी हो कि होइन भन
सधैभरी मन सही नहुन नि सक्छ
गल्ती लागे विवेकले सच्याउनु पर्छ।

[नेपालीपोष्ट.कम मा प्रकाशित]