कविता यसरी नै फुर्छ

कहिले काहीं कविता पानी जस्तै बग्छ
मोडै पिच्छे बदलिएर बाटो फेर्न सक्छ
जीवनको भोगाईसंगै ठोक्किएर दुख्छ
थाहै नपाई कविता यसरी नै फुर्छ।

कहिले काहीं कविता बादलभित्र लुक्छ
कहिले चाहीं धर्ती हुंदै कहिले आकाश चुम्छ
भावनामा पोखिइदै कता कता पुग्छ
थाहै नपाई कविता यसरी नै फुर्छ।

सुख के हो? दु:ख के हो ? जहां पनि पुग्छ
यो त मनको वेग न हो आफ्नै गतिमा कुंद्छ
उकाली र ओराली अनि द्यौरालीलाई छुन्छ
थाहै नपाई कविता यसरी नै फुर्छ।

आफ्नै गाथा हो कविता सबैसित हुन्छ
जीवन जीउने बाटो भने फरक फरक हुन्छ
कहीं उज्यालो कहीं अध्यारो जहां भएनी हुन्छ
थाहै नपाई कविता यसरी नै फुर्छ।

[नेपालीपोष्ट.कम मा प्रकाशित]